بودیم و نخواهیم بود

ما چهار نفر بودیم.

یکی‌مون هفت سال پیش مُرد، یکی‌مون چند وقت پیش رفت (هرچند خیلی وقت از رفتنش می‌گذشت) و یکی‌مون هم تازگی‌ا.

آخری هم ترک عادت نکرده و مث سابق دور خودش می‌گرده.

یک سر پر حرف ـ که لغزونه ـ رو یک گردن، چه حرف حسابی می‌تونه داشته باشه جز بی‌تابی چشماش؟

اجباری ـ ۳

زمستون ۸۶ رو یادتونه؟ که ۲روز کل مملکت تعطیل شده بود و سرماش تو ۵۰ سال گذشته‌ش بی‌سابقه بود؟ لابد یا رفته بودین برف‌بازی یا تو یه‌جای گرم و نرم. منم بی‌کارنبودم، مراقب منبع گازوییل ساختمون شماره ۳ مرکز آموزش مخابرات لویزان بودم که یخ نزنه و هم‌زمان هی رو برف‌ا تف می‌کردم تا ببینم تا چه عمقی نفوذ می‌کنه و تو چند ثانیه یخ می‌زنه. لیسانسه‌ی مملکت بودم.

آن‌کس که نداند

اتوبان‌ها
مرد روزهای سخت‌اند

کلن به این نتیجه رسیدم که در مورد هیچ‌چیز و هیچ‌کس نتیجه‌گیری نکنم.